Efekt Magnusa

Heinrich Gustav Magnus był niemieckim chemikiem, fizykiem oraz technologiem. Właśnie ten uczony w 1852r. opracował zjawisko nazwane od jego nazwiska, efektem Magnusa. Należy jednocześnie zaznaczyć, że choć efekt Magnusa został ukuty w 1852r., należało poczekać do 1955r., by dokładnie zgłębić naturę tego zjawiska. Wtedy to właśnie E. Krahn połączył ze sobą lepkość, warstwę przyścienną oraz efekt Magnusa.

Zjawisko Magnusa polega na powstaniu siły prostopadłej do kierunku ruchu, oddziałującej na obiekt obracający się wokół siebie a przy tym lecący przed siebie. Idea jest taka, że w przypadku kiedy piłka leci przed siebie do przodu obracając się wokół własnej osi, po jednej stronie powietrze opływa ją z większą siłą niż po drugiej. Fakt, że różnice prędkości różnią się między sobą sprawia, że generowana zostaje różnica ciśnień, co z kolei powoduje siłę, która odpowiada za skręcanie.

Efekt ten znajduje zastosowanie przy konstruowaniu systemów sterowania pociskami. Należy zaznaczyć, że również sportowcy korzystają z odkryć fizyki, konkretnie z efektu Magnusa. W tenisie ziemnym oraz w tenisie stołowym mówimy o tzw. topspin, podczas gdy piłkarze nożni stosują termin strzał szczotkowany. Tenisiści topspin określają również jako rotację awansującą.